Özbakım – dış dünya fazla gürültülü olduğunda

Bazen farkına ancak her şey fazlalaştığında varıyorum.

Düşünceler çok hızlı aktığında, günler haddinden fazla dolduğunda, yol uzadıkça uzadığında.

Kalbim susar çünkü zihnim çok gürültülü.

Özbakım kulağa yumuşak geliyor — sanki yatakta geçirilen bir Pazar günü gibi,

ılık ışıkta, hiçbir zorunluluk olmadan.

Ama çoğu zaman konforlu değil.

Başkaları evet beklerken hayır demek gibi.

Her şey “devam et” diye bağırırken durmak gibi.

Ve kabullenmek: Şu anda kendime ihtiyacım var.

Yola çıktığımızdan beri daha kolay olacağını sanıyordum.

Daha fazla zaman. Daha fazla doğa. Daha fazla özgürlük.

Ve evet — öyle de.

Ama sorumluluk da bizimle geliyor.

Kararlar. Lojistik. Yeni bir ritimde günlük hayat.

Bir karavanda özbakım sadece sessiz bir yer bulmak değil.

Sürekli hareket, plan, varış arasında kendini kaybetmemek demek.

Dürüstçe sormak demek:

Gerçekten yorgun muyum — yoksa sadece yorulmaya alıştım mı?

Bunu gerçekten istiyor muyum — yoksa yine otomatik mi işliyorum?

Ve bazen bu, can acıtır.

Uzun zamandır görmediğin arkadaşlar seni davet ettiğinde,

bir açık hava buluşması, bir hafta sonu, kahkahalar, sohbetler, müzik...

İçimdeki her şey “ne güzel olur” diyor.

Ama başka bir ses fısıldıyor: Şimdi değil.

Çünkü sinirlerim sohbet kaldıracak gibi değil.

Çünkü karavan hayatı hakkında tekrar tekrar gelen sorular beni su anda çok yoruyor.

Çünkü yüksek ses, alkol, duygusal yük — fazla geliyor.

Ve işte o anda özbakım demek:

Gitmemek.

Umursamadığım için değil —

ama şu an kendime ihtiyacım olduğu için.

Mola vermek için kendimi artık açıklamak zorunda hissetmemeyi öğreniyorum.

Boş durmanın tembellik olmadığını — kendime alan açmak olduğunu öğreniyorum.

Enerjimin sonsuz olmadığını — ve onu tüketmeden de değer verebileceğimi.

Özbakım sessizdir de.

Küçük şeylerde saklıdır:

Acelesiz içilen bir kahvede.

Hedefsiz bir yürüyüşte.

Kendi kendine söylenen bir cümlede: “Bugün sadece var olmam yeter.”

Belki de en derin bakım budur:

Neredeyse tükenmeden önce nazik olmak kendine.

Yalnızca kendin için durmak — çünkü nereye gidersen git,

sen hep seninlesin.

Ve belki tam da şu an,

durma,

derin bir nefes alma

ve kendine sorma zamanıdır:

Sen, kendinle yeterince ilgileniyor musun?