Sabahları, ışık karavanın pencerelerinden süzülürken, hava tuz ve kahve kokar. Yasuo gerinir, kapıyı açarım — ve her şey altına döner. Hiçbir şey istemeyen bir an. Sadece var olmak ister. Burada, Costa de la Luz’da, güneş başka parlıyor. Daha yüksek değil, daha parlak da değil — ama daha yakın. Tenin altına geçip, ruh dediğimiz yere ulaşmanın bir yolu var onda. Ve orada, sessizce çözmeye başlıyor artık hissetmek istemediğin şeyleri. Vücudumun yavaşladığını hissediyorum. Doğal

Yollar arasında düşünceler Bazen metinler yazmıyorum, sadece küçük kartpostallar. Kendime. Bir zamanlar olduğum halime. Henüz olacağım kişiye. Durduğum yerlerden – bir nefeslik, bir düşüncelik, bir anlık varoluş. Bunlar aslında mesaj değil, daha çok izler. Kendini hatırlatmak isteyen anlar – bir yere gitmek isterler, bir adrese değil, bilincin içine. Hedefsiz bir yoldan kartpostal Bazı yollar bir yere götürmez — sadece devam eder. Bugün o yollardan birindeyim. Ne bir plan, ne

Hepimiz, birbirimizin yanında olmalıyız beklentisiyle büyüyoruz. Aile, arkadaşlık, yakınlık – tüm bunlar sorumluluk demek. Ama bir noktada, kimsenin yüksek sesle sormak istemediği bir soru ortaya çıkıyor: Bu sorumluluk nereye kadar sürmeli?

Yolda zaman değişiyor. Daha yumuşak, daha esnek bir hâl alıyor; evde alıştığımız o katı çizelgeden sıyrılıyor. Ne saatin günü parçalara...

Manchmal sehnt man sich einfach nach Sonne. Für das perfekte Foto. Für gute Laune. Für diesen Moment, der im Herzen hängen bleibt. Postkartenwetter – mit weichem Licht, das jede Landschaft verzaubert und alles leichter wirken lässt.