Bakım ve Kendini Feda Etme Arasında

Destek Olmak ve Kendine Dikkat Etmek – Sessiz Düşünceler

Hepimiz, birbirimizin yanında olmalıyız beklentisiyle büyüyoruz. Aile, arkadaşlık, yakınlık – tüm bunlar sorumluluk demek. Ama bir noktada, kimsenin yüksek sesle sormak istemediği bir soru ortaya çıkıyor: Bu sorumluluk nereye kadar sürmeli?

Yakın olduğumuz biri güçsüz düştüğünde, içimizde bir gerilim alanı oluşur. Bir yanda, “Seni desteklemek istiyorum” diyen sevgi vardır. Öte yanda ise, “Artık yapamıyorum” diye fısıldayan iç sesimiz.

Bakım ile kendini feda etme arasında fark vardır.

Bakım, birine destek olmak demektir; kendimizi kaybetmeden.

Kendini feda etme ise, kendimizi hissetmediğimiz, kendi ihtiyaçlarımızın kaybolduğu, tükenmişlik, boşluk veya bazen kırgınlık hissettiğimiz yerde başlar.

Sağlıklı bencillik çoğu zaman sert, hatta ihanet gibi gelebilir. Ama belki de bu, başkalarına gerçekten iyi bakabilmek için önce kendimize bakmamız gerektiğini kabul etmenin dürüst bir yoludur.

Peki ya kendi gücümüz yetmediğinde?

Sorumluluğu topluma devretmek – bakım görevlilerine, sosyal kurumlara, bunun için var olan sisteme – yanlış mıdır? Yoksa, yardımı profesyonel ve sürekli olabileceği yerlere yönlendirmek, sevginin bir ifadesi midir?

Belki de görev anlayışımız yanlıştır.

Görev, her şeyi tek başına üstlenmek değildir.

Görev, kayıtsız olmamaktır.

Görev, gözlerini açmak, çözüm yolları aramak, orada olmak ve aynı zamanda kendi sınırlarını korumaktır belki.

Sonunda, bakım her şey ya da hiç değildir. O, yakınlık ile bırakma, sorumluluk ile özgürlük arasında bir denge oyunudur. Belki de gerçek sevgi, kendini feda etmekte değil, kimseyi yarı yolda bırakmadan bir yol bulabilmektedir – ne yardıma ihtiyacı olanı, ne de yardım edeni.